Βλέποντας το Ρονάλντο να κλαίει για την (άδικη) αποβολή του βλέπω αυτό που λάτρευα σε αυτόν τον παίχτη αυτά τα χρόνια. Το πάθος του για το ποδόσφαιρο. Το αγαπάει τόσο πολύ το γαμημένο που τον σκοτώνεις με το να του λες "δεν θα παίξεις τα υπόλοιπα 60' αυτού του σχετικά ασήμαντου ματς που δεν διακυβεύεται απολύτως τίποτα".

Είναι πάντα πορωμένος, πάντα τα δίνει όλα, πάντα το ζει τόσο έντονα που λάτρευα να βλέπω τις αντιδράσεις του στα καλά και στα κακά. Πραγματικά το ΖΕΙ με όλη την σημασία της λέξης. Από μένα έχει respect σε αυτήν την συγκεκριμένη πτυχή του Ρονάλντο και μακάρι περισσότεροι παίχτες να το ζούσαν έτσι έντονα και αληθινά.

Μετά από τόσα χρόνια, τόσους τίτλους και τόσες διακρίσεις ο τύπος το ζει λες και ξεκίνησε να παίζει προχθές μπαλίτσα. Εκστασιασμένος στο καλό, καταρρακωμένος στο κακό. Και μετά απίστευτα κινητοποιημένος να κάνει κάτι καλό πάλι. Όσοι είδατε πως πανηγύρισε το πιο εύκολο γκολ της καριέρας του που έβαλε με την Σασσουόλο το Σάββατο καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Υ.Γ: Επίσης γελάω με όλους τους "άντρακλες" που θεωρούν την στεναχώρια, το θυμό και την έκφραση τους με το κλάμμα ως κάτι κακό και "αδελφίστικο" ή παιδικό με την κακή έννοια. Τόσα ξέρουν τόσα λένε οι καημένοι. Ακομπλεξάριστος ο Ρονάλντο ζει πολύ έντονα τα θετικά και τα αρνητικά της ζωής του σαν μικρό παιδί (δηλαδή αυθεντικά) χωρίς να ενδιαφέρεται για χαζά και καταπιεστικά στερεότυπα που μας υποδεικνύουν εντελώς αυθαίρετα πως να συμπεριφερόμαστε και πως να (μην) εκφράζουμε τα συναισθήματα μας.